Izen be, gero eta ohikoagoa da saio batzuetan erreakzino histrioniko eta egozentrikoak saritutea, sare-sozialetan lez berba egiteko modu ez naturalak erabiltea, emozinoaren bidez saldutea, “umorea egiteko” txutxu-mutxurako eta kexarako joera normalizatzea eta norbere eta ingurukoen pribatasuna ez zaindutea, arreta gehiago lortuteko.
Alabaina, zer da kazetari, aurkezle edo partehartzaile bat halan jokatuta barrutik sentitzen dabilena? Gai da sinpleago eta umiltasunez berba egiteko, ala bere tonu eta keinu guztiak neurtu behar ditu norbere itxurari albisteari baino garrantzia handiagoa emonda? Badaki, antzeztuten badabil be, ikus-entzuleen inkontzientean erreferenteak sortzen eta sartzen dabilela?
Era berean, geure susterrak eta balioak zainduten gabiz ala ikuskizun turistiko moduan erabilten mamia kendu eta kanpokoa salduta? Ez da ba agerikoa, kanal espainolen eta amerikarren imitazioak eskeintzen gabizela eta horrek entzule-kopurua igoten dauala? Non geratuten dabil gure arima, “gure kantuak, arbasoak eta kontakizunak”?
Bere aldetik, Mari begire dau. Gure jagole basatia Anbototik, Aralartik eta Euskal Herriko hainbat zirrikitutatik dabil gizarte-egoera honen kausa-ondorioak behatuten. Eta irribarre lasai eta xamur bat dauka dama xuriak aurpegien. Antza, ulertu dau alderdi batzuei dagokienez, gu be gizarte nerabetxua garela: erreferente ezberdinak topatzen, frogatuten eta imitetan dabilena, emozinoak kudeatuten hasibarria, modakoa jarraituten norbere esentziatik aukeratu eta gozatu beharrean... Baina Marik ez dauka zalantzarik, hori guzti hori amaitzear dagoan fase bat baino ez dala. Badatozela aldi garatuagoaren soinuek, “adarraren deia ta lamien kantuak…”.