Hiru urte daramatzazu arraunketan. Kontatuko diguzu ibilbidea?
Deustun ibili naiz beti, baina lehenengo urtean, Lekeitioko Isuntzan aritu nintzen lagata. Izan ere, hasiberria nintzen eta Deustuk talde zoragarria zuen. Ez nuen lekurik eta Lekeitiora joan nintzen, dena ikasteko. Lutxanara ere joateko aukera izan nuen, baina Isuntzaren alde egin nuen. Eta ez naiz damutzen. Oso gustura egon nintzen bertan: itsasoa dute, herriko giroa, oso leku euskalduna da... Deustu eta Isuntza liga berean zeuden, ETE Ligan, bigarren mailan, baina bilbotarrak goiko postuetan ibiltzen ziren eta lekeitiarrak, behekoetan. Izugarri ikasi nuen Isuntzan, oso esperientzia polita izan zen. Hurrengo urtean, Isuntzak ez zuen trainerurik atera eta ni Deustura itzuli nintzen.
Zelan ikusten duzu denboraldia? Parte hartzeko aukera izango duzu?
Kanpoan gelditzea gogorra da, neguan gogor entrenatzen dugulako eta guztiok txalupan egon nahi dugulako. Baina uste dut baietz, arraunean ibiliko naizela. Taldea goiko postuetan ibiltzea espero dut, baina auskalo! Helburua igotzea da, baina lehia handia dago eta ligaz gainera, kanporaketak gainditu behar dira.
Gainera, denboraldiak luzeak dira, ezta?
Bai. Azaroan, denboraldiaurrea hasten dugu, gimnasioan eta ergometroan, arraunean ibiltzeko makina. Eta asteburu batzuetan uretara ere ateratzen gara. Hilabete batzuk beranduago, martxotik aurrera, txalupa txikien txapelketak egiten dira: batelak (lau arraunlari eta patroia) eta trainerillak (sei arraunlari eta patroia). Ondoren, estropadak txalupa handienetan (hamahiru arraunlari eta patroia) egiten dira ekainetik irailera bitartean.
"Aurraunketak konpromisoa eskatzen du: udan, oporrik ez; lagunekin aisialdi gutxi; elikadura zaindu…"
Txalupa txikien txapelketetan parte hartzeko aukerarik izan duzu?
Ez. Horietan arraunlaririk indartsuenak sartzen dira lehian. Taldean 20 arraunlari gabiltza eta guztiok ezin gara aritu txalupa txikietan. Arraunlarien maila antzekoa da, baina denboraldiaurrean azterketak egiten dizkigute taldean, onenak nortzuk diren jakiteko, eta horiek aukeratzen dituzte.
Uste bezain gogorra da arraunketa?
Bada, bada. Ordu asko ematen ditugu entrenatzen urte osoan, bospasei egun astean, eta udan, asteburu guztietan ditugu estropadak. Gainera, pisua eta elikadura zaindu behar da. Argala naiz eta ez zait kostatzen, baina zaindu behar da. Aurraunketak konpromiso handia eskatzen du: udan, oporrik ez; lagunekin edo bikotekidearekin aisialdi gutxi; elikadura zaindu, behar bezalako atsedena hartu... Hala ere, emakumezkoen estropadak gorantza doaz. Gero eta hobeto egiten dugu eta kirola hazi egin da azken urteotan, gero eta talde gehiago daudelako.
Eta hain gogorra bada, zergatik egiten duzu?
Kirola gustatu egiten zait. Gorputza eta esfortzua muturreraino eramateak harrapatzen zaitu, ez dakit zergatik. Lehiakorra naiz: besteen zein nire buruaren kontra lehian sartzea atsegin dut. Taldean askotan azterketak egiten dizkigute gure maila zein den jakiteko, eta taldekideak zein nire aurreko emaitzak mendean hartu nahi ditut.
"Lehiakorra naiz: besteen zein nire buruaren kontra lehian sartzea atsegin dut"
Badirudi kirola oso lehiakorra dela. Giro ona dago arraunlarien artean?
Oro har, bai, baina lehia ere badago, noski. Taldekideekin, guztiok estropadetan egon nahi dugulako. Eta taldeen artean ere badago borroka. Lekeition nenbilenean, Ondarroarren kontra; eta Deustun, Kaikuren eta Zumaiaren kontra, horiek ere lehenengo postuetan dabiltzalako. Baina lehia osasuntsua dela esango nuke.
Noiz arte ibiliko zara arraunean?
Agian lanarengatik datorren urtean arraunketa utzi beharko dut, denborarik izango ez dudalako, baina ez dakit. Kirola izugarri gustatzen zait.
Zer lortzea gustatuko litzaizuke?
Tira, igotzea polita izango litzakete, baina ez diot nire buruari helburu zehatzik ipintzen. Ea maila ona ematen dugun ligan eta, posible bada, Kontxako estropadan parte hartzeko aukera dugun. Eta bidean ahalik eta gehien disfrutatu!
Sondika eta kirola
Ainhoa Markina Ibarretxe (1997) sondikoztar peto-petoa da. San Joan landatik hurbil bizi da eta arbasoak ere Sangroiz eta Goronda aldekoak dira. Leioan ikasi arren, bizitza herrian egin du beti. "Lau urterekin Gorantzaileak dantza taldean sartu nintzen eta oraindik jarraitzen dut dantzan. Eta ahal dudanean, herriko ekintzetan hartzen dut parte", esan digu. Hauteskundeetan ere aritu da, EAJ-PNV alderdiaren Sondikako zerrenda osatu baitu. "Independiente sartu nintzen zerrendan, Naia Landa alkategaiaren familia eta nirea lagun minak garelako, baina ez nuen zinegotzi ateratzeko aukerarik". Gaur egun gizarte-langilea da Lea-Artibaiko eskualdean. "Hainbat arlotako herritarrei aholkuak ematen dizkiegu: babesgabetasun egoeretan daudenei, mendekotasuna edo ezgaitasuna duten nagusiei, etorkinei... Pozik nago, baina lana gogorra da, ikusten dituzun egoerak errazak ez direlako. Han etorkin asko daude eta batzuk ez dute lanik, lehen itsasoan lan egiten zutelako. Denok uste dugu gure herrian horrelako egoerarik ez dagoela, baina egon badaude".
Kirola betidanik gustatu zaio. Etxean ez dira inoiz bereziki futbolzaleak izan, baina Ainhoak horri ekin zion txikitatik: hasieran, ikastolako taldean; eta gero, Leioa taldean. "Futbola izugarri gustatzen zitzaidan, baina hiru aldiz apurtu zitzaidan belauna eta hiru ebakuntza egin zizkidaten meniskoan eta ligamentoetan. Beraz, amak emandako aholkuari jarraitu nion eta 18-19 urte nituela, futbola jokatzeari utzi nion. Pena izan zen, baina tira...". Kirola egiten Sondikako gimnasioan jarraitu zuen. "Oso gustura ibili nintzen bertan, hango jendea zoragarria delako, baina talde-kirolak ditut gustuko eta zerbait berria egin nahi nuen. Ikusi nuen arraunketa eta “zergatik ez!” pentsatu nuen. Deustu taldekoei idatzi nien eta taldean sartu nintzen".