Iñaki Molano, bizargina: “Sekretua da zure burua etengabe prestatzea”

Nolakoa izan da esperientzia?

Pozik nago. Bi edo hiru asterik behin Valentziara gainerako taldekideekin en­trenatzera joan izan naizenez, lantalde po­lita eta trinkoa osatu dugu. Asko ikasi dut, lana asko garatu, azkarrago lan egin… Txapelketan 52 taldek hartu zuten parte, 1.200 parte-hartzailek, eta 20 proba-mota baino gehiago egin ziren. Guk proba bi­tan eman genuen izena. Probak zein pun­tuazioak indibidualak izan ziren eta gero taldearen hiru puntuaziorik onenak batu ziren. Postu onean gelditzea genuen helburu eta, hortaz, hirugarrenak izatea pozik egoteko modukoa da: bagenekien japoniarrek eta italiarrek ez zutela erraz­tasunik emango; gainera, talde berriak ere sartu ziren lehian, gogotsu.

Nolako giroa egon zen parte-har­tzaileen artean?

Taldekide batzuek hainbat aldiz hartu dute parte munduko txapelketan, eta haiek kontatzen dutenez eta nik neuk Parisen ikusi dudanez, normalean giro ona eta adeitsua izaten da; esaterako, oso harreman ona izaten da italiarrekin. Maila handia dago. Esan moduan, japo­niarrak eta italiarrak oso onak dira. Gaine­ra, txapelketak ez du arau zehatzik parte-hartzaileen kopuruari dagokionez, eta, hortaz, delegazio bakoitzak nahi bes­te partaide eraman dezake, horrela irabazteko aukera handiagoa da eta. Txi­nak ez du aurtengo txapelketan parte hartu, baina 200 partaide eraman ohi ditu. Italiak, bestalde, lau talde aurkeztu ditu txapelketara eta talde bakoitza hainbat profesionalek osatu dute. Gurea 17 la­gunekoa izan da. 

Herrialde horiek egiten duten gas­tua oso handia izango da…

Pentsa ezazue izena emateak 9.000 dolar balio duela talde bakoitzeko, eta proba bakoitzean parte hartzeak, 800 dolar partaide bakoitzeko. Eta kon­tuan hartu behar da ez dagoela sari ekonomikorik, lanaren aintzatespena bai­zik. Lehiakide bakoitzak hara joateko eta han bertan dituen gastuak ere izan behar dira kontuan. 

Nola aukeratu zintuzten Espainiako taldearen kidea izateko?

Espainiako azken txapelketa 2017an egin zen eta ni Bizkaiko taldean ibi­li nintzen hartan. Ondoren, ONBk (Eder­tasun, Arte eta Lehiaketako Elkarte Na­zionala) onlineko txapelketa antolatu zuen, eta munduko txapelketara joan ga­ra onlineko txapelketa horretan parte har­tu zutenak zein 2017ko txapelketan ibili ginenok. 

Valentziara joateaz gainera, no­la prestatu duzu zure burua txa­pel­ke­tarako?

Azken bi hilabeteetan bizpahiru or­du eman ditut egunero entrenatzen: 20:00etan bizartegia itxi, eta gaueko 10:00ak edo 11:00ak arte entrenatu; eta zerbait txar­to ateraz gero, hurrengo egunean goi­zeko 7etan altxatu, eta ne­gozioa ire­ki baino lehen berriro en­trenatzera. Le­hiaketako manikiak erabil­tzen ditugu en­trenamenduetarako. Ho­rrek, alde ba­te­tik, abantaila dakar, ez du­gulako mo­deloak libre noiz dauden zain egon be­har –gainera, modeloa le­hia­ketara era­man behar izateak beste gastu handi bat ekarriko luke–, baina, beste aldetik, des­abantaila ere, batzuei eguneko 24 or­duan entrenatzeko aukera ematen die­lako: adibidez, Italiako lehiakide ba­tzuek ez dute lanik egiten; euren burua le­hiaketetarako prestatzen dute, besterik ez. Imajinatzen dut babesleak-eta edukiko dituztela.  

Errepikatzeko moduko esperientzia izan da?

Bai. Urtarrilean Espainiako txapelke­ta­ren finala izango da Valentzian, eta han erabakiko da munduko txapelketara joan­go den lantaldearen partaide ba­tzuk zeintzuk izango diren; gainerako par­taideok aurtengo munduko txapelketan ibili garenok izango gara. Azken batean, lehiatzeak esperientzia ekartzen dizu, tri­kimailuak ikasi, teknika, azkartasuna, ho­betzea, Espainiako onenengandik eta onenekin ikastea… Familia handia ga­relako eta elkarri laguntzen eta irakasten diogulako: taldea gara eta guztiok maila ona izatea interesatzen zaigu. 

Molano bizartegia aitak zabaldu zuen 1976an, eta zu txiki-txikitatik ha­si zinen berari laguntzen. Ogibidea zainetan daramazu.

Gaur egun, Internet eta gizarte-sareei esker negozioa beste modu batean da ezaguna, baina aitak asko lan egin zuen bertan eta erreferentea izan zen Txorierrin eta Mungian. Ni 13 urte nituela hasi nintzen ogibidea ikasten, akademia batera joaten nintzen, baina, ile batek eskuinetara egin behar bazuen, aitak ez zidan uzten ile hori ezkerretara ipintzea… Oso perfekzionista zen eta bere eraginagatik naiz ni hain perfekzionista. Egia da ahalegin handia eskatzen duela, eta familiari, lagunei, zaletasunei… denbora kentzen diela; hala ere, ordainsaria du: zure burua hobetzea. Polita da ikustea hobetuz joaten zarela. 

Aldaketa handia egon da urte haue­tan?

Batez ere hipster-ek ekarri zuten al­daketa… Nik bizarra labanaz egitea ilea moztea baino lehenago ikasi nuen, baina zaharkituta geundela esaten ziguten; gero, bat-batean, batzuk hasi ziren guk aurretik egiten genuena egiten eta haiek modernoak ziren… Orain dela urte batzuk inork ez zuen esaten bizargina zela; guz­tiak ziren gizonen ile-apaintzaileak. Gaur egun, berriz, guztiak dira bizarginak. 

Gainera, bizartegiak ugaritu dira azken urteotan.

Horrek arazoa ekarri dio sektoreari, ne­gozioa ipintzen duten gehienek ez du­telako sektoreari lotutako ikasketarik, eta, hala ere, negozioa abian jartzeko inon­go trabarik ere ez dute: ondorioz, sek­torea erregularizatzeko borrokan ga­bil­tza aspalditik. Nolanahi ere, beste al­detik, gauza ona ere ekarri digu, zeren eta bizartegi horiek eskaintzen duten ile-moztea egiten trebatu behar izan baitugu. Eta, gainera, trebatu gara behar moduan, hau da, prestakuntza-saioen bidez. Es­ko­la zaharrekoak gara gu eta abantaila daukagu, ilea labanaz zein artaziz mozten dakigulako, testurizatzen… Makinaz moz­teko teknika, bizartegi horietan erabiltzen dutena, erraz ikasi daiteke. 

Oso moda aldakorretako sektorea da zuena; hortaz, behar-beharrezkoa da etengabeko prestakuntza. 

Nik guztiengandik ikasten dut: el­kar­teek eta marka komertzialek antolatzen dituzten ikastaroen prestatzaileengandik zein, ni ere prestatzailea naizen heinean, ikasleengandik. Izan ere, beti dago zer praktikatu, zer hobetu eta zer ikasi: ba­tek artaziak modu batean edo bestean zer­gatik hartzen dituen, ilea zergatik le­hortzen duen eta gero moztu… Da­to­rren urtean Espainiako selekzioaren pres­tatzaile ibiliko naiz, gainera. 

Noren edo zeren menpe daude mo­dak gaur egun?

Momentuko futbol-jokalariak duen ile-moztearen menpe daude, edo gizarte-sareetan ikusten denaren menpe… Mo­dak orokorrean oso aldakorrak izan arren, apur bat gehiago irauten duten joe­rak daude; esate baterako, boladan daude mullet-ak, ilea buruko albo bietan larru-arras moztea, mohikanoen krestak, degradatuak... eta horiek aspaldian ere egiten ziren.  

Futbol-jokalariak aipatuta, Athle­tic­eko jokalari batzuk zure bizartegiaren bezeroak dira.

Lezama oso hurbil dago eta beti etorri da baten bat. Gauza da azken ur­teotan bizartegira lehen taldeko eta batzordeko 11 lagun-edo etorri ohi izan di­rela. Nik berdin-berdin tratatzen ditut bezero guztiak eta harreman adeitsua dut guzti-guztiekin. 

Bizartegia erreferente da derioz­ta­rrentzat ez ezik alboko herrietako biz­tanleentzat ere bai. Zein da sekretua?

Gogotsu lan egitea, zure burua eten­gabe prestatzea, azken joerak ezagutzea, gauzak ahalik eta ondoen egitea eta bezeroak zu tratatzea gustatuko li­tzai­zukeen moduan tratatzea. Gurea eten­gabeko bilakaeran murgilduta da­goen sektorea da eta ezinbestekoa da ho­betzea; bestela, atzean geldituko zara. In­portantea da bezeroak zuri zerbait es­ka­tu eta bizartegitik nahi zuen irudia duela atera dadila. Era berean, bezero hori ezagutzea ere bada inportantea, eta hainbat alderdi kontuan hartu, ondoen datorkion edo berarentzat egokiena den orrazkerari, ile-mozteari, irudiari… bu­ruz­ko aholkuak eman ahal izateko. 

Zeintzuk dira zure etorkizuneko planak?

Esandakoak: jarraitzea nire burua etengabe prestatzen, beste profesional batzuk prestatzen, hobetzen eta hazten, eta gauzak ondo egiten saiatzen.