“Gustatuko litzaiguke Miragarriko harrobia inoiz ez amaitzea”

Jesus Ulecia Miragarriren presidentea da, eta Estibalitz Elias, administraria. Euren ahotik ezagutu dugu kluba nola sortu zen. “Udalak gimnasia erritmikoaren ikastaroa antolatu zuen bi urtean, baina bertan be­hera utzi zuen gero. Guraso-talde batek nahi izan zuen alabek gimnasia erritmikoa egiten jarraitzea, eta kluba 96-97 den­bo­raldian sortu zen irabazi-asmorik gabeko kirol-elkarte moduan”. 

Klubak gora egiteko joera izan du eratu zenetik pandemiara arte, bai gimnasten kopuruari, bai entrenatzeko aukerei dago­kienez. “Inoizko gimnasten kopururik handienari 2019ko irailean heldu genion: 139 gimnasta. Hala ere, pandemia dela-eta, kopuruak behera egin du: itxialdien eta osasun-egoeraren eraginez, ezin izan genuen talde-entrenamendurik egin eta gimnastak taldea utziz joan ziren. Iazko martxoan berriro ekin genion jarduerari, eta gaur egun 77 gimnasta ditugu”. Euren hitzetan, ez da erraza izango klubak pan­demia aurreko gimnasten kopurua be­rreskuratzea. “Gimnasia erritmikoak oso ahalegin handia eskatzen du, batez ere gimnasten maila ertaina edo handia den­ean; eta ikasketak eta pandemiak era­gindako aisialdi-joera berriak ere hartu behar dira kontuan”.

Lau urtetik 20 urtera bitarteko gim­nas­tak daude klubean, adinaren eta ka­tegorien arabera sailkatuta. “Zortzi urte­tik 16 urtera bitarteko gimnastak es­kola-kirolean aritzen dira eta, hortaz, txa­pelketetan parte hartzen dute. Batzuk banaka lehiatzen dira, eta beste, batzuk taldeka; banaka zein taldeka lehiatzen diren gimnastak ere baditugu. Bestalde, eskola-kirola amaituta, kirol federatua da­go, kategoria bi dituena: basea eta ab­solutua. Gure nesketako bi base ka­te­gorian lehiatzen dira”. Gimnasta guz­tiak base kategorian ibiltzea nahiko lu­ke­te. “Baina oso gogorra da eta kon­promiso handia behar da gimnasten na­hiz gurasoon aldetik. Ordu askoko en­trenamenduak egin behar dira eta gu­rasook ulertu behar dugu, agian, mo­men­tu batean ikasketak albo batera utzi behar direla. Beste aldetik, lehiaketa bera ere oso gogorra da. Izan ere, tapizera ateratzen denean, gimnastak azken detai­lea ere arreta handi-handiz aztertzen duen epaimahaia du hari begira… Era be­rean, ondo entrenatu izana ez ezik egun ona izatea ere ezinbestekoa da: le­hiaketaren egunean hilekorik ez izatea, buruko minik ez…”. 

Aurrera

Miragarri nahiko klub arrunta dela adierazi digute. “Aurrera egin dugu, bai­na sufritu ere, eta jarraitzen dugu ahal du­gun moduan aurrera egiten. Kategoria absolutuan gimnastarik ez dugun arren, oso harro gaude, esan moduan, gure nes­ka bi base kategorian daudelako. Horrez gain, oso ondo funtzionatzen du­ten taldeak ere baditugu. Nolanahi ere, dauden kategorian daudela, esfortzua eta meritua gimnasta guzti-guztiei onar­tu behar zaie, euren eginkizuna ez delako batere erraza, ez banaka, ez tal­deka: ariketa oso zailak egin behar iza­tea, euren arteko sinkronizazioa, ordu as­koko entrenamenduak, oso koreografia landuak…”. Azaldu moduan, ariketek bat etorri behar dute gimnastarekin eta ho­rrek erabiltzen duen aparatuarekin. “Gim­nasta guztiak ez dira berdinak. Batzuk ar­tistikoagoak dira, hau da, jarreretan ipin­tzen dute arreta; eta beste batzuk, le­herkorragoak: mugimendu azkarragoak eta bat-batekoak egiten dituzte. Lehenak ez dira bigarrenak baino hobeak, edo al­derantziz, ezberdinak baizik, eta guztiek ezin hobeto egin behar dute dagokien ariketa. Hala ere, gimnasta batzuk ondo moldatzen dira batean zein bestean”.

Entrenatzailearen ardura da gim­nas­ta motak identifikatzea eta bakoitzari on­doen datorkion ariketa ematea. Ule­cia­ren eta Eliasen esanetan, ez da erraza en­trenatzaileak topatzea. Momentu honetan hiru entrenatzaile dituzte. Haietako ba­koi­tza gimnasiaren arlo batean edo bestean nagusitu da eta ekarpena egiten diete gimnastei zein klubari. “Haietako bat, Sonia Garcia, erreferentea da nola Es­ta­tuan hala nazioartean. Federazioaren ordezkaria da eta epaile-lanak ere egiten ditu. Miragarrin 25 urte daramatza, eta luxu handia da guretzat”. 

Pandemia hasi baino lehen, udal-kiroldegiko pistan egiten zituzten entre­na­men­duak. “Orain, berriz, frontoian en­trenatzen gara, lekua beste inorekin par­tekatu barik, eta oso pozik gaude. Oso leku erosoa da guretzat eta es­pe­ro dugu etorkizunean ere bertan ja­rraitu ahal izatea”. Hasten direnean, gim­nas­tek ez dute entrenamenduetan ma­terialik edo aparaturik erabiltzen, eta gero, adinaren arabera eta taldeka edo banaka aritzen diren, hasten dira pix­kanaka-pixkanaka materiala erabilita en­trenatzen: pilota, mazoak, zinta eta uz­taia. Pandemiak min handia egin die gimnasia erritmikoaren taldeei oroko­rrean. “Gorputzak entrenamendu-dok­trina behar du, eta etorkizun handiko gim­nasta batzuek kirol hau utzi dute, ez zu­telako izan non entrenatu. Izan ere, sa­soiari eta elastikotasunari eusteko, lan ikaragarria egin behar da. Base ka­tegoriako gure gimnastek, esaterako, Pa­r­ke Teknologikoan egiten zituzten en­trenamenduak, utzita dagoen enpresa bateko aparkalekuan, hain zuzen. Beste aldetik, onlineko entrenamenduak eta erakustaldiak egin ziren eta hori giltzarria izan zen gimnastentzat”.  

Mutilak ere bai

Klubaren filosofia da derioztarrei zein inguruko herrietako biztanleei “mi­noritarioa, baina bete-betekoa den kirol bat” egiteko aukera eskaintzea. “Neskek ez ezik mutilek ere egin dezaketen kirola da, gainera. Gure gaur egungo gimnastetako bat mutila da, eta lehenago ere beste mutil bat izan da gurekin. Edozein gim­nastak du lekua Miragarrin; berdin dio bere fisikoa, altuera, sexua… zein den. Zortzi urte betetzen dituztenean, guzti-guztiak hasten dira eskola-kirolean eta lehian, salbuespen barik”. Euren berbetan, klubaren indarguneak gimnastak dira, eta haien familien laguntza. “Gu ez gara klub elitista bat, helburu nagusia lehiatzea eta emaitzak lortzea duena; bertan mundu guztiak du lekua, eta berdin-berdin har­tzen dugu bata zein bestea”. 

Horrela, euren xedea da “gimnastek gustura egin dezatela nahi duten kirola”. “Egia da entrenamendu guztiek helburu bat dutela –lehiaketa– eta gimnasta guztiek lehiatu nahi dutela, jendaurrean erakusteko entrenamenduan egin duten esfortzua; hala ere, guk ez dugu kirol-helbururik. Guk nahi dugu gimnastek lehiaketan sentitzea egin beharrekoa ondo egin dutela, eta zerbait txarto eginez gero, akatsetik ikas dezatela. Edonola ere, aipatu beharra dago aspaldi honetan nahiko emaitza onak lortzen gabiltzala”. Aurreko lerroetan esan mo­duan, gimnasten eta euren familiaren kon­promisoa ezinbestekoa da klubak au­rrera jarrai dezan. “Kirol-ibilbidean oso une gogorrak izan ohi direlako, eta une horietan ezinbestekoa da familien zein taldekideen babesa izatea. Bestalde, gim­nastak talde bateko parte dira eta erantzukizuna dute euren taldekideekiko. Oso konpromiso handia izan behar da, eta, beharbada, beste gauza batzuei uko egin”.  

Dantza modernoa

Nobedade moduan, aurtengo ikas­turtean dantza modernoaren taldea sor­tu dute. “Klubari buruzko ikuspegi mo­dernoagoa zabaldu nahi dugu, eta pandemiaren eraginez galdutako dan­tzarien kopurua konpentsatu. Oso harrera ona izan dugu, taldean 45 dantzarik eman dute izena eta. Da­torren ikasturteari begirako helburua da gimnasia erritmikoa indarberritzea eta dantza modernoan dabiltzan dan­tzariengan gimnasia errit­mi­koa­ren onu­rak sustatzea, gure ustez, biak osa­garriak direlako. Gustatuko litzaiguke Mi­ragarriko harrobia inoiz ez amaitzea”. De­na dela ere, harro egon daitezke, eta badaude, 25 urtean egindako ibil­bi­deaz eta lortutako arrakastaz. “Hau guz­tia guraso-talde batek, alabak gim­nasia erritmikoa egitea helburu hutsa ge­nuenok, ipini genuen martxan, eta es­­kola-kirolara eta base kategoriara aile­gatu izana oso handia da guretzat. Eta ez bakarrik ailegatu izana, baizik eta pan­demian kategoriari eutsi izana ere oso lorpen handia izan da”.