Iritziek gure egunean zehar dauden “hutsune” ugari betetzen dituztela ikusten dut maiz. Taberna bateko terraza batera hurbildu, eta zarata gehien dagoen mahaian, iritziak. Ilargiraino luzatzen diren bileretan, iritziak. Telebistako kazetarien tonuan, albisteei jartzen zaien soinuan eta titularretan, ezkutuan baina azken finean, iritzia. Hurbilenekoekin eztabaidan, eta ez elkarrizketan, i-ri-tzi-a. Baina, zarata eta ke guzti horren erdian, zein da nire egia eta ez iritzia?
Hasteko, nire egia ez da pentsatzen dudan argudio bat, ezta asteetan edota urteetan zehar errepikatu dudan mintzaldia. Egia ez delako zurruna. Momentu oro aldatzen da, errekako ura eta bizitza bera bezala. Azken finean egia be horixe da eta.
Hala ere, ez naiz horretara ohituta egon, izan ere, matxismoaren normalizazioan biziraun duen gizarte-dinamika honi aurre egiteko arrazional hutsak izaten hasi ginen. Gogorrak, emoziorik gabekoak, oldarkorrak... Eta horrek urrundu egin nau nire egia jakitetik. Hori igarri egiten delako, eta ez da posible armadurak estaltzen badu. Oskol hori zabaltzeko galdetzen hasi naiz: Zer sentitzen ari naiz ni hemen eta orain? Hor betetzen da, benetan, “hutsune” sentsazioa nire egiaz.
