–Bihotz-bihotzez eskatu diozu barkamena? –galdetu nien–. Ez, ezta? Baina, zergatik? Ez da zure laguna? Eta ez duzu maite?–. Eta parkeko ume guztiak (dagoeneko asuntoa pelikula baten azken eszenak baino interesgarriago bihurtu zen) barrezka hasi ziren.
–Zergatik?– berriro galdetu nuen. Eta erantzuna harrigarria izan zen.
–Zelan maite dugula? Maitatu lagun bat?!?!?!?!
Ba bai, maitatu. Maitatzen ditugulako gure bikotekidea, gurasoak, anai-arrebak… eta baita gure lagunak ere. Maitatzen ditugulako gure seme-alabak, aitita-amamak, gure txakurra eta dordoka, eta, zergatik ez, gure auzokide “gorrotatuena” (berak ere bere garrantzia dauka gure bizitzan). Eta, hain zuzen ere, maitasunez inguratuta egon arren, maitasuna ez omen dago gure hezkuntzan; etxean ematen dugun hezkuntzan, ezta eskoletan eskaintzen duten horretan ere.
Sentimenduei buruz hitz egitea zaila da, oso zaila esango nuke, eta askoz gehiago sentimendu positiboak ez direnean. Baina bizitzari aurre egiteko beharrezkoak dira. Oso ondo dago gustatzen ez zaiguna identifikatzea, baina askoz hobeto dago poztasuna, ausardia, itxaropena, ametsak, enpatia, berdintasuna edota maitasuna adierazten jakitea.
Gure lagunak ere maitatzen dugulako.