Harriak erroetara

Politika funtsean pertsona-talde bat kudeatzea dela ulertuta, sarrera txikia egin ohi diogu Batxilergoan. Edozein gi­za taldek asmo on eta an­to­la­ke­ta era­ginkorrak behar ditu ondo fun­tzio­natzeko. Tamalez hori gehiegi su­po­satzea da sa­rritan, eta horri buruz asko ida­tzi da jada, baina ematen denan ere, zein baliok ardaztu behar du kudeaketa? Le­hiak ala kooperazioak? Filosofoak berriz ere dikotomia faltsuaren falazian galduta. Or­tega y Gassetek erantzungo luke ikus­pe­gi guztien baturak egiara hurbiltzen gai­tuela; egoerak baldintzatzen gaituela zioe­la kontuan hartuta, beharbada, abi­zenagatik esango zuen. Lan ona egiteko, se­gurtasuna eta babesa behar dugu gizakiok; baina, gauza guztiekin gertatzen den moduan, gehiegikeriek gabeziek be­zain ondorio kaltegarriak dakartzate: kasu ho­netan, lasaikeria eta utzikeria. Exijentzia eta egonkortasuna uztartzeko modua to­patu beharko dugu, beraz. 

Jakin badakit giza taldeen beste ezau­garri bat dela autokritikaren bo­toia sakatzen dutenak sorginkeriaz sa­latzea. Bada, autokritikarik gabe ez dago hobekuntzarik; horretan sines­ten dudalako esaten dut hau guztia. Eskubi­deak ditugu, noski, baina bai­ta be­tebeharrak ere, indibidualak eta ko­lek­tiboak, pertsonalak eta profe­sio­na­lak. Na­hiz eta sindikatu eta alderdi ez­ker­tiarrentzat diskurtso deserosoa izan, ka­li­tateko sistema publikoaren defentsak bi oinarri ditu: batetik, existitu, indartu eta baldintza duinak eskatzea; eta bes­te­tik, bertan egiten den lana ona dela ber­matzeko neurriak ezartzea. Horrela ja­rraituz gero, guk geuk egingo diegu la­na sistema publikoa deuseztatu nahi dutenei.