Eguneroko bizitzan, epaile jokatzen dugu ingurukoekaz, baina arau bako epaile izanik. Batzuetan ahora datorkiguna esaten dugu, birritan pentsatu barik. Beste batzuetan, larregi pentsatuta, borondate txarrez, kalte egiteko. Kasu guztietan, txutxu-mutxu sortzaileek euren burua hartzen dute neurritzat, eta gero neurri horren arabera kritikatu besteak.
Edozelan ere, guri zurrumurruen bidez jarritako San Benitoen aurka ezin jokatu dugu Jano jainkoaren aurpegi biak ipinita -aurrera eta atzera begira, zelatan-, bizi egin behar da-eta. Gutariko bakoitzaren edo gure ekintzen aurka entzuten diren marmarrak olatuak dira, haize boladak, zibilizazio likido honetako itsasoan jotzen gaituztenak.
Gure esku dago lemari sendo eustea itsasontziak aurrera jarrai dezan. Geure buruaren kontrola ezin laga dugu besteen iritziaren menpe. Gure iritzia besteen -erakunde nahiz pertsonen- iritzia baino baliokoagotzat hartu behar dugu, lankidetzako gizartea eraiki dezagun. Gizarte horretan sor dezakeguna adierazteko, Lennon eta McCarney-ren ereduaz balia gaitezke: bakoitza bere aldetik abesti-idazle handiak ziren, baina biak batera, bat gehi bat baino askoz gehiago.
Finean eta buruan, Lezaman esaten denari egin behar diogu aurre:
Handia bada, kankala;
txikia bada, enana,
mundu honetan ez da faltako
zeresana. (Jon Aurrek Lezaman jasoa)