<i>Pinot Noir</i>

Esperantza galduta neukala uste nuenean eta errutinak mendean hartzen ninduenean azken hilabeteetako ardo dastatzeetan, ardo monokromatiko, ilun, alkohol gradu askoko eta ahaltsuekin, bai sudurrerako bai ahorako, haietariko asko suge-liluratzaileak eta erabat globalizatuak, hara non lagun sumiller baten deia jaso eta gonbidatzen nauen pinot noir aldaeraz egindako frantses ardo bat partekatzera; gonbita onartu eta, dudarik gabe, ez zait damutu; horri eskerrak, oraindik ere irribarre ironikoa dut, sentitzen dudalarik ardoaren munduan badirela beste aukera batzuk, aurretik ere han zirenak, inolako moda igarokorren mende erori gabe, eta neure buruan Chet Baker-ek interpretatutako tronpeta doinu bat entzunarazten dutenak, zeinak, mahats honek bezala, mahastizainen min iturri den itxurazko hauskortasun minbera eta apetatsu baten atzean paradisu bat ezkutatzen baitu, dotoretasun eta konplexutasun aromatikokoa, masusta-gorrian has daitekeena, bioletatik pasatu gero eta amaitu larruan, tintan, intsentsuan… ez zaitzatetela engaina kolore gutxiko ardoek; sotila da, ez harroa; amets atsegingarri bat, neure gomutan atxikitzen saiatuko naizena partekatzeko, orain zuekin bezala, eta esperantzaren garra piztuta edukitzeko ardoaren mundu korapilatsu, erromantiko eta merkantilista honetan. On egin.