"Erromeria da aisialdian euskara bermatzeko tresnarik erakargarriena gazteentzat"

Zelan hasi zen taldea?

Oxabi 2006an jarri genuen martxan. Gazteak eta musikazaleak ginen eta ikus­ten genuen gure inguruan ez zegoela gaz­teentzako erromeriarik. Amaiur taldea desagertzear zegoen eta gelditzen zirenak ez ziren gure ingurukoak, ezta gazteen gustu musikalekoak: Joselu anaiak, Egan, Drindots, Luhartz... Garai hartan, Jon Egus­kizak, Aritz Uriartek, Asier Balentziak, Urtzi Enrikezek eta bostok sortu genuen taldea.

Urteek aurrera egin ahala, taldea erabat aldatu da, ezta?

Bai. Jatorrizko talde horretatik ni bai­no ez naiz gelditzen. Taldeak hiru fase izan ditu: lehenengoan, 2006tik 2009ra ar­te, gure formatua erabat akustikoa zen, eta errepertorioa, tradizionala; 2009tik pandemiara bitartean, errepertorio tra­di­zionalari eutsi genion, baina formatua as­koz elektrikoagoa izan zen; eta pan­demiatik aurrera, kantuen zerrenda mo­dernoagoa izan da. Bigarren fasean sar­tu ginen, Gal­dakaoko Ibilaldian aritu ginelako. Plaza han­dia zenez, kide gehiago eta soinu elek­trikoagoak sartu genituen, eszena be­har bezala betetzeko. Garai hartan, Eneko eta Mar­kel ere sartu ziren taldean.

Zelango estiloa du Oxabik?

Erromeria egiten dugu, baina ber­tsioen taldea garela esango nuke. Jatorrizko bertsioak ahalik eta duinen eta gertuen jotzen saiatzen gara. 

Bakarrik euskaraz? 

% 90 euskaraz da. Beste hizkuntza batzuetan ere abestu du­gu: gaztelaniaz, katalanez, ingelesez... De­na dela, mi­kro­fonoan beti euskaraz egi­ten dut eta hori konbikzioz egiten dut. Uste dugu euskara eremu familiarretik eta akademikotik ateratzea inportantea de­la. Eta erromeria da aisialdian euskara ber­ma­tzeko tres­narik erakargarriena gaz­teen­tzat.

Oxabi izena, nondik dator?

Oxabi zen Anbotoko Mariren kobazu­loa zaintzen zuen suzko zezen gorria. Oso zaratatsua eta parranderoa omen zen; gainera, izena euskalduna da, laburra eta erraz gogoratzekoa. Beraz, oso apropos ikusi genuen.

Erromeriak tradizionala izan behar du?

Jende askok hala uste du. Gaur egun, aldiz, erromeria egiten dugun tal­deok bes­te gauza bat egiten dugu. Dan­tza­garriak egongo dira, bai, baina gaur egun­go kantak ere abesten ditugu. Eta guk soinu elektrikoak ere sartzen ditugu: san­plerrak, sintetizadoreak, teklatuak, per­kusioa... Asko aldatu da erromeriaren kon­tzeptua eta gazteek barneratuta dute.

Nolako kantek osatzen dute zuen erre­pertorioa?

Klasikoak baditugu –Bi­ko­te aldaketa, Ikusi mendizaleak, Alaitz eta Maiderren Txanpon baten truke...–, baina kanta arra­kastatsuak batzen saiatzen gara. Ho­rre­ta­ra­ko, gazteei galdetzen diegu gizarte sa­reen bidez, baita senideei eta lagunei ere. Horren arabera eta gure gustuen ara­bera erabakitzen dugu erre­per­torioa. Ore­kari eusten saia­tzen gara: batetik, gaur egungo gazteentzako kan­tak abes­ten ditugu; bestetik, betiko kan­tak. Erro­meria-taldeok betiko kantak Euskal He­rriko pla­zetan bizirik man­tentzeko ardura ere ba­dugu.

Bertsioak egiten dituzue, baina kan­ta propioren bat ere atera duzue...

Bai, 2009an Galdakaoko Gazte Egun­erako kanta bat egin genuen eta garai batean herrian oso arrakastatsua izan zen. Eta 2019an, Espero dena kanta grabatu genuen, ekoizpen prozesua ezagutu nahi genuelako: estudioa, grabazioa, bideo-klipa... Grabazioa oso esperientzia po­lita izan arren, oso gogorra ere izan zen. Eta kanta bakarra egin genuen! Beraz, mi­resmen eta errespetu osoa diegu gu­re mu­sika taldeei, disko bakoitzean izuga­rriz­ko lana egiten dutelako.

Zer da musika zuentzat?

Oxabi da ogibide bat bezala hartzen du­gun zaletasuna. Ez du ematen urte osoan bizi izateko. Bestetik, ni ez nintzateke musikatik bakarrik biziko, ahotsak ezin izango lukeelako jasan.