Amaia naiz, 13 urte ditut eta lesbiana naiz. Orain dela gutxi da Mungiara etorri
naizela bizitzera. Egia esanda, ez dut gogo askorik institutora hasteko. Nire lehengo
institutoan ez nuen lagun askorik, ikasleengandik bullying-a jasotzen nuen lesbiana
izateagaitik, eta ez dut nahi instituto honetan berdina gertatzea.
Zorionez eta zoritxarrez aldi berean, nire aitak, Igorrek, txikitan bullying-a jasotzen
zuen eta berak gomendio asko eman dizkit horri aurre egiteko. Familako inork ez du nire
egoera ulertzen, nire aitak izan ezik, eta ezin diet erakutsi zelan sentitzen naizen.
Bi egun geraogo…
Gaur eskolara hasi naiz eta lotsa asko pasatu dut klasearen aurrean aurkeztu behar
nintzenean. Zortea eduki nuen, irakaslea, Maitane, harrigarria zelako. Hasieran, ikasle
guztiak atseginak zirela ematen zuen eta, bai, hala zen. Baina, lesbiana nintzela esan
nuenean klaseko talde batek arraro begiratzen hasi zitzaizkidaten eta ezberdin tratatzen
hasi ziren. Beti bezala…
Aste batzuen ondoren…
Gaur hasi da nire amets gaiztoa. Ahozko jazarpenarekin hasi dira, niri mehatxuak
egiten eta iraintzen; institutora sartu baino lehen, jolatorduan eta klaseen ondoren. Aitak,
beti esan dit horreako jazarpenei kasurik ez egitea. Esan eta egin, ez nien kasurik egin,
baina niri iraintzen eta nirekin sartzen jarraitu zuten.
Bi hilabete geroago…
Aitari kontatu nionean egiten zidatena, besarkatu egin ninduen eta denborarekin,
konturatu nintzen bere besarkadekin babesago sentitzen nintzela; asko eskertzen nizkion.
Nire ikaskideak konturatu zirenean ez zutela ezer lortzen niri iraintzen edo
mehatxuak egiten, beste modu batera etorri ziren nire bila. Bat batean, nire mugikorrean pila
bat mezu nituen eta arraro egin zitzaidan, ez nuelako jende askorekin hitz egiten; baina
mugikorra hartzean ulertu nuen guztia. Klaseko talde hori zen, orain mugikorraren bidez
iraintzen, mehatxuak egiten eta sare-sozialetan kontu faltsuak egiten niri buruz, hau da,
ziberbullying-a.
Aitaren bigarren gomendiaoari jarraitu nion, kontuak blokeatzea. Blokeatu nituen eta
ez nituen irainak eta mehatxuak berriro jaso telefonoaren bidez. Beste kontua da
sare-sozialetako niri buruzko kontu faltsuak; horrekin ezin dut ezer egin, bakarrik espero dut
ia inork ez ikustea.
6 hilabete geroago…
Hau ez nuen lehenago jaso eta jazarpenik txarrena da niretzat. Jazarpen fisikoa.
Patioan eta eskola amitzean gertatu zitzaidan. Gelako talde horrek patioan korro batean
inguratu zidaten eta taldeko nagusienak eta indartsuenak jipoitzen hasi zitzaizkidaten;
eskolatik irtetzerakoan berdin, bultzadaka eta jotzen. Etxera heltzean lurrera jauzi nintzen
jarraian eta aitak hartu ninduenean ikusi zuen moratoiez betea nengoela eta larritu egin zen.
Aitak ez zekien zer egin eta eskolara joaten jarraitu behar nuen berak zerbait pentsatu harte.
3 aste ondoren…
Etxera gero eta txarrago heltzen nengoen eta aitak oraindik ez zekien zer egin, baina
zorionez egun batean (ez dut inoiz ahaztuko egun hori) klaseko beste pertsona batzuk nire
jazarpenak ikusten zituzten eta ezin zutelez gehiago jasan, niregana etorri ziren laguntzera.
Hortik geroztik, ez nintzen bakarrik geratu berriro, eta taldeko txar horiek ez zidaten berriro
jazarpenik egin eta aitak eta nik asko eskertu genien. Gero, lagunik onenak egin ginen
betirako.