Bilobak zaintzea: betebeharra ala plazera?

Aitita-amamek euren bizitza dute

Dena dela, aitita-amama kanguruak aitita-amama “esklabo” bihur daitezke, be­raien desioak erabat alde batera utzi­ta. Horren ondorioz, aitita-amama es­klaboaren sindromea jasan dezakete, eta ho­rrek eragin handia izan dezake haien osa­sunean. Horietako askok, azkenean, uko egiten die­te beren beharrizan eta nahiei funtzio horretan erabateko eta eten­gabeko dedi­kazioa izateko, eta ai­tona-amona asko be­ne­tako esklabo bi­hurtzen dira, nahiz eta ez izan gaztetako indarra eta energia, eta horrek eragina izan dezake haien osa­sunean. Izan ere, aitita-amamen % 60 bai­no gehiago erabat inplikatuta dago bilo­ben hazkuntzan, eta “Imsersoak” egindako Adinekoei buruzko Inkestaren arabera, ama­mek denbora ge­hiagoz zaintzen di­tuz­te bilobak; ema­kumeek 6,2 ordu ema­ten dituzte egun­ean, eta gizonek 5,3.

Aitita-amama esklaboaren sindro­meak, hitzez hitz, bilobak zaintzera be­har­tuta dauden adineko pertsonei era­gi­ten die eta, ez noizean behin zaintzen dituz­tenak, baizik eta bigarren guraso gi­sa bihurtzen direnak. Eta gauza bat da seme-alabei laguntzea eta oso des­berdina, dena sostengatzea. Aitita-ama­mek bizitza eta eskubide propioa du­te zinemara eta dantzatzera joateko, pa­seatzeko eta eztabaidatzeko. Aitita-amama askorentzat bilobak poztasun itu­rri izugarriak dira eta munduarekin ko­nektatuta egoteko modu bat, baina ba­dira abusu bat ere, eta argi dago aitita-amamek abusu horren aurka babestuta egon behar dutela, eta horretarako be­harrez­koa da ezetz esateko gai izatea. 

Sintomak eta konponbideak 

Aitita-amama esklaboen sin­to­mak na­barmenak dira: ez dute gi­zarte-bizitzarik familiatik harago; ez dakite seme-alabei ezetz esa­ten eta atsedena eta denbora ge­hiago behar dutela azaltzen; es­tresatuta sentitzen dira bilobak zain­tzeak eta hez­teak dakarren eran­tzukizunagatik; bi­lo­bekin egon on­doren, oso nekatuta eta beste edozein jardueratarako in­da­rrik ga­be sentitzen dira; antsietatea, lo­­e­zina, estresa edo depresioa pai­ratzen du­te; maila psikologikoan ere tristura, su­minkortasuna, goza­men-sentimendua gal­tzea edo arre­tarik eza agertzen dira; eta min kro­nikoa, hipertentsio arteriala eta, are gehiago, diabetesa bezalako gai­xo­tasun kronikoen desoreka jasan di­tza­ke­te.

Nahitaezko konponbidea, aito­na-amo­nen eta haien seme-alaben arteko el­karrizketa zintzoa da. Nahiz eta askotan ez den erraza, aitita-ama­mek sentitzen du­telako beren familiak behar dituela eta ezin die­telako laguntza guztia ukatu, ezin­bestekoa da hitz egitea seme-ala­bak ja­betu daitezen gurasoen sentimenduez, kez­kez eta mugez; izan ere, egoera aitita-ama­men osa­sunean eragina izaten hasten de­n­ean, konpondu egin behar da, eta seme-alabek horretaz jabetu behar du­te.