Bestalde, ELA eta LAB sindikatuek langilearen heriotza salatu dute eta babesa adierazi diete hildakoaren senideei eta langileei. ELAK lan-istripuaren arrazoiak argitzeko eskatu du eta adierazi du aurten gutxienez 45 pertsona hil direla lan-istripuan. “Eta horiei COVID-19 pandemiaren ondorioz hildako langileak gehitu behar zaizkie. Laneko istripuei buruzko estatistikak beti dira onartezinak, baina aurten are onartezinagoak dira: urteko hirugarren hiruhilekoan gaude oraindik eta iazko istripu-tasara iritsi gara. Zifra beldurgarriak dira, koronabirusaren ondorioz lan-jardueran izan dugun geldialdia kontuan hartuta”.
Sindikatuaren ustez, baliabide ekonomikoak eta giza baliabideak dituzten gobernuen eta erakundeen inplikazioa inoiz baino beharrezkoagoa da, enpresen arriskuen prebentzioari buruzko araudia betearazteko. Istripuak lan-prekarietatea areagotzen duten egiturazko arrazoi ezagunengatik gertatzen dira, kasu zehatz honetan azpikontratazioagatik. Prebentziorik ez badago, langileek hiltzen eta gaixotzen jarraituko dute, enpresa-onura handiagoen kontura”. ELAK hau eskatu du: bizitza lanaren aurretik eta osasuna produkzioaren aurretik jartzea, eta istripuak saihesteko beharrezkoak diren prebentzio-neurri guztiak hartzea.
LAB sindikatuak jakinarazi duenez, berriz, urte hasieratik Euskal Herrian gutxienez 49 langile hil dira, eta gogora ekarri du Zaldibarreko zabortegian Joaquin Beltranek desagertuta jarraitzen duela. “Salatu behar dugu heriotza guztiek faktore komun bat dutela: prekarietatea. Lan-istripuak ez dira kasualitate kontua; enplegu- eta lan-baldintza kaxkarren, azpikontratazioaren, behin-behinekotasunaren eta benetako prebentziorik ezaren ondorio zuzena dira”. Sindikatuaren iritziz, lan-istripuek entzule zuzenak dituzte. “Alde batetik, patronala, irabazi ekonomikoak langileen segurtasunaren eta bizitzaren gainetik lehenesten dituena”. Eta bestetik, administrazio publikoa. “Administrazio publikoen jarrera salatu nahi dugu, dagoeneko pasa den urtean baino langile gehiago hil delako lanean. Izan ere, 2019. urtean 46 izan ziren, eta aurten, iraila bukatu gabe, 49 dira hildakoak eta bat desagertutakoa. Administrazioek ez dute gaia agenda politikoan sartzen, sarraski honen aurrean beste alde batera begiratzen dutelako. Egoera honen konplize bilakatu dira. Lan-osasunari buruz hitz egiten dute, baina bultzatzen dituzten politikek prekarietatea bultzatzen dute. Pauso bat aurrera emateko ordua da, arduradunak seinalatzea eta ordain dezatela exijitzen dugu”.
Sindikatuak argi du, laneko biolentzia deuseztatzeko, bizi eta lan duinak behar direla. “Lanetik onik eta bizirik bueltatzeko eskubidea dugu. Eredu berri bat gauzatu behar dugu, langileon bizitza eta osasuna lehenesten dituena”.